lijm verwijderen van de trap

Gisteren begonnen met de oude lijmlaag van de vreselijke oude roze trapbekleding. Maar voor het zover was eerst bij de Formido alle mogelijke middelen hiervoor bestudeerd. Uiteindelijk naar huis gegaan met een bus Alabastine lijmverwijderaar, mondkapjes, dikken stoffen handschoenen, een goedkope platte kwast en een driehoekskrabber. Oftewel alles wat nodig is om veilig met het tuig te gaan werken en het klusje (zeg maar gerust rotklus) te klaren.
Thuis voorzorgsmaatregelen getroffen voor wat onze 2 viervoeter betreft. Lappie had ik opgesloten op zolder (onze slaapkamer) met bakje water en kattenbak en Teigetje, die liep in en uit. Zowel de voordeur als de tuindeur waren open.

Alles onder controle dus, zou je denken, dus hup aan de slag gegaan. De eerste 4 treden verliepen vlekkeloos. Teigetje bleef keurig buiten en ik kon dus veilig aan het werk.
Net toen ik de 5e tree in de rotzooi had gezet en zelf even in de kamer gelopen was hoorde ik het belletje van Teigetje. Voordat ik wat kon doen of zeggen was meneer hup, hup, hup achter een grote vlinder aan naar boven gevlogen. Natuurlijk met zijn poten over de troep heen.
Ik schrok mij rot. Spurte naar boven en voordat meneer grom of grauw had kunnen zeggen greep ik hem in zijn nekvel en ging met hem de badkamer in. Snel badkamer deur dicht, meneer met kont en al in wasbak gezet en kraan open. Spoelen die poten. Kennelijk was hij te geshokkeerd voor wat hem overkwam, want hij liet alles keurig toe. Afdrogen, poten ruiken en nogmaals spoelen. Inmiddels was hele kater drijfnat, dus grondig afgedroogd en bij Lappie op de slaapkamer gedeponeerd.

Eind goed, al goed.

Aan de klus

Voor de vakantie kreeg ik al het idee om onze hal eens een complete make-over te geven. In het begin toen wij net in dit huis kwamen wonen wel een aanstalten gedaan, maar verder dan een lelijk gipsplafond (die ooit nog eens afgewerkt zou worden) en de muren sauzen (dit was oktober 2000). Op de trap ligt/ lag afgrijselijk rozekleurig tapijt, maar als het goed is straks niet meer.
Hoe gaat onze hal nu worden.
nieuwe lambrizering (nu nog groene schroten) van mdf platen in de kleur blauw (grieks blauw). De muren worden spierwit, de deuren idem dito en hetzelfde geldt voor de traptreden. Verder komen er op de lambrizeringsplaten witte sierlijsten om het geheel te breken.

Zo was ik vandaag (lees vanmiddag) druk bezig om de houten kozijnen en deurpost met de verfafbrander te branden en te schuren. Kwam een van de hondenvrouwtjes voorbij en verklaarde mij met recht voor gek. Maar ja, wie mooi wil zijn (wonen) moet pijn lijden (lees: afzien).

Nog wat Beekse Bergen plaatjes

IJsje?? ....lekker!

Niet alleen wij mensen eten graag ijs. Ook de katachtigen zijn verzot op de speciaal voor hen vervaardigde rundvleesijsjes. Note to self: voor Tijgetje ook eens een whiskasijsje maken.

mijn nieuwe Olympus e-330

voor mijn afstuderen kreeg ik , nu ja eigenlijk ging het zo:

Ik:"je komt toch wel op mijn afstuderen he?! Je kan het niet maken om te komen. Ben ik straks helemaal alleen" tegen manlief.
M:"ik kom alleen als ik van te voren iets mag kopen"
ik: "wat wil je dan kopen?"
M: "Een digitale videocamera, want die hebben we ook straks nodig als we ons kind gaan halen"
ik: "Dat kind dat duurt nog zeker 2 jaar. Vind ik een beetje overdreven. "
M: "Nou dan wil ik een eos 350."
ik: "ok"

Diezelfde avond zitten we achter de pc reviews te kijken van diverse spiegelreflexcamera's, want eigenlijk wil ik geen eos 350. Stuitten we op de Olympus e330. de nieuwste van Olympus en 2 prijzen gewonnen.

Volgende dag wij naar Rotterdam om de camera te kopen en aan het begin van de middag hebben we (lees ik) dan onze e-330.

Hierbij de eerste foto's.

Alleen dat werken met die sluitertijd en diafragma heb ik nog niet zo goed begrepen. Deze foto van M nam ik in de schemering. Ik hoorde geen klik, van die spiegel die dan wegklapt, dus ik verdraai de camera naar de huizen aan de overkant. Plots hoor ik KLAP en spiegel klapt op en foto is genomen (ehm.. 2 in 1 is genomen).

En nog wat plaatjes van het afstuderen

FF lachen met Vincent (rechts) en Doet (links van mij) op de borrel na afloop. Vincent en Doet zijn collega's van het AM (CSG Angelus Merula).
Doet geeft Frans en Vincent net als ik aardrijkskunde (alleen hij geeft de bovenbouw les, want hij is 1e grader). Vincent is een grote steun voor mij geweest gedurende mijn eerste jaar voor de klas. Hoe vaak ik wel niet bij hem heb zitten uithuilen, omdat ik het totaal niet meer zag zitten.

Ik vond het geweldig dat zij voor mij zijn gekomen deze dag.



Alleen de wijn kwam niet zo goed aan in mijn bovenkamer. Na 2 slokken had het de weg naar de grijze massa al gevonden.

Hoera!!! Ik is afgestudeerd

Vanmiddag om 16:00 uur was het grote moment daar. Eindelijk zou ik afstuderen van de lerarenopleiding Aardrijkskunde aan de Hogeschool Rotterdam. Een moment waar ik smachtend naar heb uitgekeken. Vanaf nu geen tentamens meer, niet meer zitten zuchten omdat ik een portfolio moet schrijven en geen avonden meer naar Rotterdam. Het heeft even geduurd (een vertraging van 1 1/2 jaar), maar het is nu eindelijk toch voor elkaar. Joechee, mijn diploma op zak.



Mijn docent Jan Kalkwiek. Enorm aardig, maar o zo chaotisch, vertelde het e.e.a. over mij.










En toen was het moment gekomen om het diploma te controleren op eventuele fouten en mijn handtekening te zetten. Ging dat laatste toch even mis zeg! Was ik midden in de hoofdletter H bezig toen er een interne storing was. Hapering en gevolg is een H die geen H lijkt en een verziekte handtekening. Voelde mij weer even terug op de Mavo toen ik niet ondertekende met "van Horen", maar met "van Hoeren". Een naam die opeens wel een heel andere betekenis kreeg.
En ook op mijn BUL van de Landbouwuniversiteit Wageningen staat mijn handtekening behoorlijk krom. Kortom op belangrijke documenten kan ik maar beter geen handtekening zetten, ik kan het gewoon niet.
Zou een X ook goed zijn?????

Laatste VIA en op naar de volgende stap

Vanmiddag onze allerlaatste VIA bijeenkomst gehad. Het was wederom weer een hele leuke bijeenkomst, maar dan moet ik ook eerlijkheidshalve bekennen dat wij een erg leuke groep aspirant adoptieouders hebben en 2 hele leuke cursusleiders.
Wederom nuttige info gekregen, met name over de raadsgesprekken, welke de volgende stap in het proces worden.

Hierbij tevens een grote schok te verwerken gekregen. De raad van Kinderbescherming Rotterdam heeft nog steeds vertraging / achterstanden. Dat ze die achterstanden hadden was bekend, maar dat deze zo groot waren als een complete zwangerschap vanaf bevruchting tot bevalling had ik toch niet gedacht. Met een beetje geluk zijn wij april 2007!!!!! aan de beurt voor onze 3-4 gesprekken met de raad. Met een beetje geluk hebben we dan onze Beginseltoestemming (BT) volgend jaar om deze tijd in de bus.

Hier kan een mens zo enorm verdrietig van worden. Moet je eerst bijna 1 1/2 jaar wachten voordat je op VIA cursus mag, moet je daarna weer 9 maanden wachten. Vervolgens mag je als je pech hebt bij je vergunninghouder (Meiling vormt hier een positieve uitzondering op) wederom de nodige maanden wachten omdat je onderaan de wachtlijst komt.

Ik hoopte vroeger altijd voor mijn 35e moeder te zijn van minimaal 1 kind (toen wij de medische mallemolen instapten), nu hoop ik dat ik mijzelf moeder van een of twee prachtige kinderen te mogen noemen voor mijn 40e. Het leven is soms zo enorm unfair.

Als je een ding wel leert als aspirant adoptie-ouder dan is het wel geduldig zijn en wachten. En voor de mensen die daarna mij (ons) benaderen, "Wij zijn dan ook de echte ouders van ons kind (kinderen)". Want welliswaar niet uit mijn buik afkomstig, de liefde voor mijn/ ons kind(eren) is wel geboren in ons hart. Iemand die bevalt die is nog niet per definitie een "echte" ouder, dat word je pas als je ook "echt" voor het kind gaat zorgen. Dus mochten jullie mij in de toekomst tegenkomen met mijn/ onze kinderen, waag het dan niet om te vragen naar de echte ouders. Want die staat/ staan dan gewoon voor je neus.

Sorry, dit laatste moest ik ff kwijt.

Petra's alles en nog wat blogs

Petra's alles en nog wat blogs

Een scrapsel van een week of 2 geleden

2 weken geleden (of is het al weer 3??) heerlijk een middagje gescrapt bij Tanja. Een van de meiden (dames) van mijn scrapvriendinnenclubje. Hoewel ik nog best veel te doen had (o.a. het nakijken van nog 1 toets, een aantal werkboeken en cijfers invoeren) heb ik toch lekker de zondagmiddag vrijgenomen om naar het scrappende groepje meiden te rijden.
het was heel erg gezellig.
Heb slechts 1 lo gemaakt en 1 CJ bijdrage afgerond en heerlijk pizza gegeten.

Hier de foto die Francien van mij heeft geschoten, hebben jullie tenminste ook nog een beeld bij dit verhaal. Oftewel wie is ik.

Kun je nog doodlen, doodle dan maar met mij mee.

Vorige week vrijdag (ehm.. afgelopen vrijdag) hadden we de jaarlijkse jaarafsluiting op het AM. Op zich wel een leuke bijeenkomst, maar zo ellendig lang, dat ik mij had voorbereid en papier en pennen had meegenomen. Deze ter beschikking gesteld aan een tweetal collega's en zelf maar begonnen met doodlen op de agenda van de vergadering en de volgende bladzijde. Deze laatste doodle beviel mij zo goed, dat ik hem getracht heb min of meer te reproduceren (wat natuurlijk nooit lukt) met aquarelpotloden op een mini-canvas.
En over dat resultaat ben ik eigenlijk best wel tevreden.

ik ga het weer proberen.....

Ik ga het weer proberen. Had het al eens eerder geprobeerd, ergens anders, maar het was niet echt een supersucces. Heeft grotendeels met mijzelf te maken. Ben namelijk nooit zo'n schrijver geweest. Had vroeger als tiener wel een dagboek, althans poging tot. Maar als ik dan mijn frustratie over mijn ouders (met name mijn vader destijds, want wij zijn zo hetzelfde) er in op pende, dan schaamde ik mij zo diep, dat de bladen er uit gescheurd werden en versnipperd.

Een flink aantal jaren heb ik wel trouw mijn stagedagboek bijgehouden. Ik liep in 1994 stage in Costa Rica en als ik zo nu en dan er stukjes uit lees, dan ben ik zo weer terug in 1994 en aan de andere kant van de wereld.

Goed dus, nu dan maar opnieuw een poging.

Ik ga denk ik ook maar een plechtige belofte doen, dat ik minstens 1 x per twee weken wat publiceer. Ok, het staat nu dus zwart op wit, dus nu moet ik mij hier ook wel aan houden.

Tot lezens (ehm... schrijvens)