As the days go by

Jullie hadden nu wel verwacht dat hier de eerste foto's van ons mooie meisje zouden staan, maar helaas, ze is nu al erg eigenwijs. Vol verwachting kwam en ging de uitgerekende datum (12 juli) en niets, noppes, nada. De meid bleef zitten waar ze zit.
Afgelopen maandag naar de verloskundige geweest. Vroeg haar of ze me wilde strippen, dat kan namelijk helpen, maar helaas ze weigerde. Bij een eerste kind stippen ze nooit.
Inmiddels leven we al woensdag en nog steeds geen aanstalten van de jongedame om haar ouders eens in de ogen te kijken. Wel vanacht voorweeen gehad, of was het een protesterende baarmoeder omdat mijn blaas vol was?! Sinds 2 dagen met grote regelmaat knoeperdharde buiken en krampen, maar geen wee te bekennen.
Nu maar hopen dat de volle maan haar werk wil doen en dat ze er dan ook vrijdag uit wil komen. Wil haar nu wel eens in mijn armen houden.

Probably you had expected to see here some pictures of our beautiful girl, but alas, she is already very stubborn. Full expectations the due date came and went (July 12th) and nothing happened. The girl stayed put where she was.
Last monday we went to our midwife. I had asked her if she was willing to strip me, since I've been told that stripping might do the trick. But onfortunately she refused, since it was my first pregnancy. They never strip with a first pregnancy, since it isn't sure that it will work and it would only give me 2 days of cramps and bloodloss.
Now we are already wednesday and still our young girl refuses to look her longing parents in the eyes. I had some labourlike pains this last night, but it might have been my protesting uterus since my blather was loaded. Since about a day or two my belly hardens and I get cramps, but no labour pains.
My last hope is now the upcoming full moon. It is told that most babies are born at full moon, so please pray with me that she will show herself upcoming friday. I want to hold her now in my arms instead of only in my belly.

Wachten...wachten / awaiting...awaiting

Op dit moment ben ik de 1e vrouw in mijn vrouwelijke lijn van de familie (gerekend vanaf Oma) die het langst zwanger is. 39 weken en 2 dagen en niets, nada, noppes... totaal nog geen teken dat ons ukkie er aan komt. En ik was er heilig van overtuigd, dat ik gezien de vrouwelijke geschiedenis ook wel voortijdig, dik voortijdig, zou bevallen. Vrees nu dat vriendinnen en collega's gelijk krijgen en dat het wel eens 40 + kan gaan worden. En wachten is niet mijn sterkste kant, zeker niet zolang ik nog last heb van maagzuur, rottig slapen etc.
En we zijn allemaal zo nieuwsgierig naar ukkie. Op wie lijkt ze? Hoe is ze? Kan mij nog totaal geen voorstelling maken van ons kind, van mijn eigen vlees en bloed. Blijf het nog steeds een mega wonder vinden. Dik 3 1/2 jaar geleden te horen gekregen dat ik zo goed als zeker onvruchtbaar was en nu bijna moeder van mijn eigen vlees en bloed. Miracles do happen, dat is zeker.

Right now I am the first female in our female anciestry line (calculated from my granny) who is pregnant for the longest time. 39 weeks and 2 days and nothing, nope, nada... totally no sign our little pea in the pod is arriving. And to know that I was so sure that I would give birth way before due date, since the female history of giving birth way before due date. I am afraid that friends and coworkers are right and that I have to adjust to giving birth at 40+ weeks. And waiting isn't my strongest feature, especially not since I still have to suffer from stomage accid, sleeping lousy etc.
And we all are so anxious to meet our little pea. Whom does she compare to? How will she be? I can't immagine anything about our child, my own flesh and blood. I still find it a mega miracle, with a capital M. About 3 1/2 years ago my gyn told me that I was infertile for sure and right now I am at the doorstep of becoming a mommy of my own flesh and blood. Miracle do happen, that is for sure.