Wachten...wachten / awaiting...awaiting

Op dit moment ben ik de 1e vrouw in mijn vrouwelijke lijn van de familie (gerekend vanaf Oma) die het langst zwanger is. 39 weken en 2 dagen en niets, nada, noppes... totaal nog geen teken dat ons ukkie er aan komt. En ik was er heilig van overtuigd, dat ik gezien de vrouwelijke geschiedenis ook wel voortijdig, dik voortijdig, zou bevallen. Vrees nu dat vriendinnen en collega's gelijk krijgen en dat het wel eens 40 + kan gaan worden. En wachten is niet mijn sterkste kant, zeker niet zolang ik nog last heb van maagzuur, rottig slapen etc.
En we zijn allemaal zo nieuwsgierig naar ukkie. Op wie lijkt ze? Hoe is ze? Kan mij nog totaal geen voorstelling maken van ons kind, van mijn eigen vlees en bloed. Blijf het nog steeds een mega wonder vinden. Dik 3 1/2 jaar geleden te horen gekregen dat ik zo goed als zeker onvruchtbaar was en nu bijna moeder van mijn eigen vlees en bloed. Miracles do happen, dat is zeker.

Right now I am the first female in our female anciestry line (calculated from my granny) who is pregnant for the longest time. 39 weeks and 2 days and nothing, nope, nada... totally no sign our little pea in the pod is arriving. And to know that I was so sure that I would give birth way before due date, since the female history of giving birth way before due date. I am afraid that friends and coworkers are right and that I have to adjust to giving birth at 40+ weeks. And waiting isn't my strongest feature, especially not since I still have to suffer from stomage accid, sleeping lousy etc.
And we all are so anxious to meet our little pea. Whom does she compare to? How will she be? I can't immagine anything about our child, my own flesh and blood. I still find it a mega miracle, with a capital M. About 3 1/2 years ago my gyn told me that I was infertile for sure and right now I am at the doorstep of becoming a mommy of my own flesh and blood. Miracle do happen, that is for sure.