Rode Duivel op doktersbezoek

Gisteravond om 18:00 uur werden wij samen met onze kater Teigetje en prinsessenpoes Lappie verwacht bij Dierenkliniek de Perzikgaard voor hun (zwaar verlate) jaarlijkse inentingen.
Op de weg heen was Teigetje opvallend rustig, terwijl Lappie klaaglijk zat te miauwen in haar bakje. Bij de dierenarts in de wachtkamer was ons Teigermans ook nog rustig en dat gold ook nog toen Lappie haar onderzoekje en prikje kreeg.
Mejuffrouw Lappie was kerngezond en zat keurig op gewicht (4 kilo schoon aan de haak) en gaf geen kik bij het prikje.
Teigetje was een ander verhaal. Wij moesten hem letterlijk zijn mandje uitschudden (op de grond), want meneer had op eens leek het wel meer dan 4 poten. Op de grond gezeten pakte ik hem voordat hij aan kon vallen en deponeerde hem op de behandeltafel voordat hij grom of mauw kon zeggen. Toen kwam het onderzoek. Hij schreewde moord en brand omdat de arts hem in zijn oortjes wilde kijken. Zijn hartslag werd overstemd door akelig gegrom en in zijn bek kijken was uit den boze. (by the way, het fitness eten doet hem goed voor zijn tandjes. Geen tandsteen). Maar bij het prikje werd hij een furie. Hij probeerde uit alle macht om in de hand van de arts te bijten, dus moest er een dikke deken over zijn kop heen.
Terug in zijn mandje haalde hij naar mij uit. Maar eind goed al goed. Prik gezet en de bobbel op zijn schouderblad is waarschijnlijk een vetbobbel.
Toen wij met katten en al de behandelruimte uitkwamen zaten de mensen geschokt te kijken.
tsja, je bent een rode duivel of niet. Thuis was meneer weer de lievigheid zelve. Maar bij de Perzikgaard....